Furia

Poczuła nagły chłód przenikający jej ciało, dzikie uderzenia serca,
jakby żyło własnym życiem: fala krwi popłynęła do kończyn i Jennifer
wykorzystując dwóch trzymających ją mężczyzn jako podpory, podniosła się
i wyrzuciła do przodu obie nogi. Obcas prawego kowbojskiego buta
uderzył niskiego mężczyznę w usta, wbijając mu zęby w podniebienie. Nie
zdążył nawet krzyknąć, kiedy kopniak cisnął go daleko.
Pozostali zaklęli rozwścieczeni. Jeden z nich zdołał uwolnić ramię i
zamachnął się, próbując uderzyć ją w głowę. Uchyliła się przed ciosem,
padając na zaśnieżoną ścieżkę i pociągając za sobą napastników.
Schwyciła ich szczupłe szyje i usłyszała, jak z charkotem walczyli o
oddech. Wyciskała z nich życie. Trzymając obydwu w górze uświadomiła
sobie, że się uśmiecha, zadowolona z własnej siły, ze swojego odwetu.